Reklamy

środa, 25 stycznia 2012

Nowe korzyści zawieszenia działalności gospodarczej

Z dniem 1 lipca 2011 roku weszła w życie nowelizacja ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która wprowadziła nowe uregulowania w zakresie zawieszenia działalności gospodarczej na dwóch płaszczyznach. Po pierwsze zmodyfikowano regulacje dotyczące okresu zawieszenia działalności gospodarczej. Po drugie dodano zapisy, umożliwiające zawieszenie działalności gospodarczej przez wspólników spółki cywilnej, w jednej lub kilku spółkach cywilnych, oraz dopuszczono możliwość zawieszenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę wykonującego działalność gospodarczą w różnych formach prawnych, w stosunku do jednej z nich.


Modyfikacja zasad dotyczących okresu zawieszenia działalności gospodarczej.


Nowelizacja zasad zawieszenia działalności gospodarczej dotyczy przede wszystkim uelastycznienia okresu zawieszenia działalności gospodarczej. Przejawia się to w możliwości zawieszenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę niezatrudniającego pracowników na okres od 30 dni do 24 miesięcy. W tej kwestii występuje jednak jeden wyjątek kiedy to do zawieszenia działalności doszło na okres 1 miesiąca, które przypadło w lutym. W tym wypadku minimalny okres zawieszenia wynosi tyle dni, ile przypada na dany miesiąc w danym roku kalendarzowym.

Ten właśnie okres stanowi novum w zakresie instytucji zawieszenia działalności gospodarczej. Do 30 czerwca 2011 roku można było zawiesić działalność gospodarczą na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.

Korzyść z takiego uregulowania okresu zawieszenia działalności gospodarczej polega na tym, że przedsiębiorca może zawiesić działalność gospodarczą na określoną liczbę dni nie mniejszą niż 30. Tym samym przedsiębiorca nie musi już zawieszać działalności gospodarczej wedle dotychczasowego, nader sztywnego zapisu, wymagającego zawieszenia działalności gospodarczej na okresy miesięczne. Aktualnie przedsiębiorca może bowiem zawiesić działalność gospodarczą na okres liczony w dniach lub miesiącach albo w miesiącach i dniach.

Jest to znacząca zmiana, która w praktyce może pomóc przedsiębiorcom, którzy chcieliby zawiesić działalność gospodarczą na okres np. 40 dni, co dotychczas było niemożliwe i jeśli przedsiębiorca chciał zawiesić działalność gospodarczą na okres powyżej 1 miesiąca to najkrótszy okres zawieszenia działalności gospodarczej na jaki mógł zawiesić działalność gospodarczą, wynosił 2 miesiące. Tym samym, takowy przedsiębiorca musiał ponosić wszelkie ryzyko związane z dłuższym okresem zawieszenia działalności gospodarczej, w szczególności ryzyko ekonomiczne. Zmiana w tym zakresie umożliwia dostosowanie okresu zawieszenia działalności gospodarczej przedsiębiorcy do jego rzeczywistych potrzeb biznesowych.

Doprecyzowano również, że do obliczania okresu zawieszenia działalności gospodarczej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, dzięki czemu nie ma już luki prawnej, która rodziłaby spory co do tego jak taki okres liczyć.

Ponadto dodano zapis, zgodnie z którym okres zawieszenia działalności gospodarczej trwa nie tyle do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej, ale może także trwać do dnia wskazanego w tym wniosku, który nie może być wsześniejszy niż dzień złożenia wniosku. Tym samym umożliwiono określanie we wniosku o wznowienie działalności gospodarczej wskazywanie dnia faktycznego zakończenia zawieszenia działalności gospodarczej.

Nowe zasady zawieszenia działalności gospodarczej przez wspólników spółki cywilnej oraz przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w różnych formach prawnych.

Nowelizacja ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wprowadziła korzystne zmiany, które obejmują wspólników spółek cywilnych. Zmianami objęte zostały osoby, które prowadzą działalność w charakterze wspólnika spółki cywilnej oraz są wspólnikami w kilku spółkach tego rodzaju. Do tej pory taki przedsiębiorca mógł zawiesić swoją działalność tylko wtedy jeśli zawiesił działalność we wszystkich spółkach w jakich uczestniczył.

Aktualnie przedsiębiorca ma prawo zawiesić działalność we wszystkich spółkach cywilnych lub tylko w jednej z nich, bądź w kilku spośród wszystkich, w których uczestniczy. Ponadto wspólnik spółki cywilnej nie może zawiesić działalności, jeżeli jednocześnie tej działalności nie zawieszą pozostali wspólnicy.

Tym samym uelastyczniono zasady zawieszenia działalności gospodarczej przez wspólników spółki cywilnej, poprzez umożliwienie wspólnikowi spółki cywilnej zawieszenia działalności gospodarczej w stosunku do jednej lub kilku takich spółek, przy założeniu, że działalność gospodarczą zawieszą również wszyscy pozostali wspólnicy.

Analogiczna zmiana dotyczy wprowadzenia możliwości zawieszenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w różnych formach prawnych, w stosunku do jednej z tych form. Dotychczas taki przedsiębiorca był zmuszony zawieszać działalność gospodarczą w stosunku do wszystkich form prawnych, w których prowadził takową działalność. Obecnie przedsiębiorca może zawiesić działalność gospodarczą np. jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, a prowadzić działalność gospodarczą jako jednoosobowa spółka z o.o.

źródło: www.nf.pl

poniedziałek, 16 stycznia 2012

Umowa zlecenia w oczach ZUS jest umową o pracę

Jeżeli w Twojej firmie są pracownicy tymczasowi na umowie zlecenia, uważaj! ZUS może uznać, że są oni w rzeczywistości zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. A wtedy zapłacisz za tych pracowników składki ubezpieczeniowe.


Kilka dni temu Gazeta Prawna opisała przypadek jednej z agencji, która zatrudniła trzy studentki, które zostały skierowane do pracy jako kelnerki w jednej z restauracji. Ich pracodawca – w tym przypadku była to agencja – zaproponował im umowy zlecenia, dzięki czemu nie musiał płacić za nie składek. I wszystko było pięknie do momentu, kiedy to ZUS przeprowadził kontrolę warunków pracy i stwierdził, że zatrudnione dziewczyny powinny być traktowane jak pracownicy, bo były stale nadzorowane i kontrolowane w pracy. W konsekwencji tej kontroli Zakład wydał decyzję, która nakazywała zapłacić agencji składki od wynagrodzenia kelnerek, tak jakby były one zatrudnione na etacie.

Jak dalej potoczyła się ta sprawa?

Otóż ww. agencja odwołała się od decyzji ZUS do sądu okręgowego, który zadał pytanie prawne Sądowi Najwyższemu, żeby rozstrzygnął, czy w warunkach pracy tymczasowej można zastosować art. 22 ust. 11 kodeksu pracy i kwestionować na jego podstawie zatrudnienie pracownika na umowie zleceniu.

W tym miejscy zacytuję ww. artykuł:

Art. 22.

§ 1. Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

§ 11. Zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.

Przepis ten przewiduje, że nie nazwa umowy decyduje o tym, czy ktoś jest pracownikiem, ale to, jaka jest relacja między świadczącym pracę, a tym, który mu ją powierza. Sędziowie uznali, że zleceniobiorcy w rzeczywistości byli pracownikami. Zobowiązali się bowiem do pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym, a ten do zatrudniania ich za wynagrodzeniem. Art. 22 ust. 11 kodeksu pracy stosuje się zatem do zleceniobiorców w sposób bezpośredni.

„Nie ma przepisu, który zabraniałby stosowanie wobec pracowników tymczasowych tego artykułu kodeksu pracy” – mówi Zbigniew Korzeniowski, sędzia Sądu Najwyższego.

Oznacza to, że wszystkie firmy, które korzystają z preferencji składkowej zatrudniając studentów lub uczniów gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, szkół ponadpodstawowych, którzy nie ukończyli 26 lat mogą na tym niestety także stracić – w razie, gdy zlecenie zostanie uznane przez ZUS za etat, zleceniodawcy zapłacą zaległe składki wraz z odsetkami.

Źródło: http://www.pawelkurnik.pl/

czwartek, 12 stycznia 2012

Zasiłek macierzyński - nawet 6 tys. zł miesięcznie!

ZUS nie jest uprawniony do kwestionowania kwoty zadeklarowanej przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli mieści się ona w granicach określonych ustawą systemową.


Taki wniosek płynie z uchwały Sądu Najwyższego, podjętej w poszerzonym, 7-osobowym składzie 21 kwietnia 2010 r. (II UZP 1/10). Uchwała jest wynikiem zakwestionowania przez ZUS postępowania ubezpieczonej, która prowadziła działalność gospodarczą (będąc jednocześnie w ciąży) i zgłosiła się do ubezpieczenia chorobowego, deklarując bardzo wysoką podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w celu uzyskania wyższego zasiłku macierzyńskiego. Zdaniem ZUS organ rentowy powinien mieć w takim przypadku możliwość kwestionowania prawidłowości i rzetelności zadeklarowanej kwoty podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne przez osobę ubezpieczoną z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli wykazuje ona zamiar uzyskania zawyżonych świadczeń z ubezpieczenia w sposób sprzeczny z zasadą solidaryzmu i równego traktowania wszystkich ubezpieczonych. Uchwała Sądu Najwyższego oznacza, że obowiązujące przepisy pozwalają kobietom prowadzącym działalność gospodarczą zapewnić sobie bardzo wysokie zasiłki związane z urodzeniem dziecka. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że w stanie prawnym obowiązującym przed 1999 r. w przepisach ubezpieczeniowych istniały rozwiązania ograniczające wysokość świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, jednak ustawodawca zrezygnował z nich.
Zasiłek macierzyński dla przedsiębiorcy
Zasiłek macierzyński jest świadczeniem pieniężnym przysługującym z tytułu urodzenia dziecka lub przyjęcia dziecka na wychowanie osobom objętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa. Osoby prowadzące pozarolniczą działalność, które obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym, mogą dobrowolnie przystąpić również do ubezpieczenia chorobowego. Zgłoszenie do tego ubezpieczenia i opłacanie w terminie składki na nie stanowi z kolei tytuł do wypłaty zasiłku macierzyńskiego.
Zasiłek macierzyński przysługuje osobie ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego:
• urodziła dziecko,
• przyjęła na wychowanie dziecko w wieku do 7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego - do 10. roku życia, i wystąpiła do sądu opiekuńczego w sprawie jego przysposobienia,
• przyjęła na wychowanie w ramach rodziny zastępczej, z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej niespokrewnionej z dzieckiem, dziecko w wieku do 7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego - do 10. roku życia (ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zwana dalej ustawą zasiłkową).
W razie skrócenia okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego na wniosek ubezpieczonej - matki dziecka - po wykorzystaniu przez nią zasiłku za okres co najmniej 14 tygodni zasiłek ten przysługuje ubezpieczonemu-ojcu dziecka, który uzyskał prawo do urlopu macierzyńskiego lub przerwał działalność zarobkową w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.
Zasiłek macierzyński przysługuje przez okres: urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego lub dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego.
Urlop macierzyński przysługuje w wymiarze:
• 20 tygodni - w przypadku urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie,
• 31 tygodni - w przypadku urodzenia dwojga dzieci przy jednym porodzie,
• 33 tygodni - w przypadku urodzenia trojga dzieci przy jednym porodzie,
• 35 tygodni - w przypadku urodzenia czworga dzieci przy jednym porodzie,
• 37 tygodni - w przypadku urodzenia pięciorga i więcej dzieci przy jednym porodzie.
Pracownica ma prawo do dodatkowego urlopu macierzyńskiego w wymiarze:
• do 6 tygodni - w przypadku urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie,
• do 8 tygodni - w przypadku urodzenia większej liczby dzieci przy jednym porodzie.
Zasiłek macierzyński przysługuje również przez okres urlopu ojcowskiego (do końca 2011 r. urlop ten wynosi 1 tydzień).
Osoby prowadzące pozarolniczą działalność nie mają prawa do urlopu macierzyńskiego, jednak okres wypłaty im zasiłku macierzyńskiego odpowiada temu, który jest ustalony dla pracowników.
Podstawa wymiaru zasiłku macierzyńskiego
Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego stosuje się zasady określone do ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.
Podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego przysługującego ubezpieczonej, prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, stanowi przeciętny miesięczny przychód za 12 miesięcy kalendarzowych nieprzerwanego ubezpieczenia poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a jeżeli ubezpieczenie trwało krócej - przeciętny miesięczny przychód z faktycznego okresu ubezpieczenia, za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia. Przychód - w rozumieniu ustawy zasiłkowej - to kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe ubezpieczonego niebędącego pracownikiem, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe. Najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe to 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w 2010 r. (czyli 1887,60 zł).
Nie oznacza to jednak, że ubezpieczony nie może zgłosić wyższej, deklarowanej kwoty podstawy wymiaru składek. W przypadku zgłoszenia wyższej kwoty zasiłek z ubezpieczenia chorobowego, w tym zasiłek macierzyński, będzie odpowiednio wyższy. Prawo do zasiłku macierzyńskiego przysługującego osobie objętej ubezpieczeniem z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności ustala oraz zasiłek ten wypłaca terenowa jednostka organizacyjna Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Podstawa prawna:
• art. 180, 1821 Kodeksu pracy,
• ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.).
źródło: Moja Firma infor.pl z dnia:2010-05-24, Autorem tekstu jest: Pani Anna Stykowska-Sikora